Het trio AKA MOON bestaat al sinds 1992, daarvoor waren ze ook al muzikaal actief o.a. in de Nase Na Band. Na een bezoek aan de Aka pygmeeën teneinde hun muzikale gewoonten te bestuderen besloten ze om verder te gaan onder de naam Aka Moon. Het gaat om saxofonist Fabrizio Cassol (1964), bassist Michel Hatzigeorgiou (1961)en drummer Stéphane Galland (1969). De muziek van Aka Moon beweegt zich in allerlei richtingen zoals ze hebben bewezen in hun lange carrière, hun muziek is een mix van jazz, rock, wereldmuziek, avant-garde en klassiek. Ze werkten samen met muzikanten uit India, met gitaristen als Pierre van Dormael en Marc Ducret, met de Senegalese percussionist Doudou N’Diaye Rose, met het Ictus Ensemble (kamermuziek), met fluitist Magic Malik, met Baba Sissoko en zo meer. Ze hebben inmiddels meer dan 20 albums op hun conto bijgeschreven.

Hier vormt de laatste pianosonate van Ludwig van Beethoven , Opus 111 het uitgangspunt. Dit laatste pianowerk van Beethoven draagt volgens Fabrizio Cassol alle elementen voor de start van jazzmuziek in zich. Al eerder maakte Aka Moon projecten rond klassieke componisten zoals Monteverdi, Bach en Scarlatti, bij dit laatste project was ook pianist Fabian Fiorini betrokken en die is ook aanwezig op dit album . Andere gasten zijn Joao Barradas op accordeon en synth. accordeon en Fredy Massamba die vocaal te horen is, hij komt oorspronkelijk uit Congo- Brazzaville en woont en werkt tegenwoordig in Brussel. Ook op dit album schiet de muziek alle kanten op zoals gebruikelijk bij deze bijzondere groep, klassiek pianospel loopt over in jazzy arrangementen en er is een afwisseling van strak georganiseerde muziek tot vloeiende romantische klanken. Beethoven’s sonate no.32, opus 111 is wel het vertrekpunt maar het gaat niet om allerlei variaties op dat werk. De inspiratie ligt veeleer in “She talks to Beethoven”een theaterstuk van de afro-Amerikaanse schrijfster Adrienne Kennedy, het verhaal in de vorm van een droom speelt zich voornamelijk af in Ghana in1961 en gaat over een schrijfster wier echtgenoot ook een bekend schrijver, op mysterieuze wijze verdwijnt. Zij vind dan soelaas in de correspondentie van Beethoven . De mythe dat Beethoven van Afrikaanse afkomst zou zijn speelt ook een rol, hij werd wel de “Zwarte Spanjaard “genoemd. Dit alles staat in het cd boekje maar het zal wel aan mij liggen, ik kan er geen touw aan vast knopen.

Terug naar de muziek dus, zoals gezegd die is uitermate afwisselend hetgeen het luisterplezier alleen maar vergroot, geen kamerjazz, nauwelijks elektronica, alleen het vakmanschap van Aka Moon en met de fantastische bijdragen van pianist Fabian Fiorini (1973) en de Portugese accordeonist Joao Barradas (1992). De rol van Fredy Barradas is mij onduidelijk, omdat zijn tekst niet wordt vertaald, ik vermoed dat hij spreekt/zingt in het Lingala, het is in ieder geval niet te verstaan en zijn functie is ook een vraagteken , het past niet bij de muziek, althans in mijn oren. Dat is de enige kritiek die ik heb op dit wederom uiterst geslaagde album van deze Belgische supergroep.

Jan van Leersum.